Aan mijn amoebe 6

Eerder: 1, 2, 3, 4, 5.

Het regende toen ik je moeder belde. Ik stond onder het afdakje van een toiletblok. De camping was grotendeels donker.

Om me heen stonden tenten: een theatertent, een restauranttent en diverse zogenaamde werktenten. Daarin waren overdag mensen aan het werk ? vaak met meer overtuiging dan ze de rest van het jaar hadden getoond. Maar voor het werken op deze camping hadden ze dan ook betaald. Er is een categorie van economische goederen die gewilder worden naarmate mensen er meer voor moeten betalen.

Op deze camping heeft je vader twee jaar geleden je moeder het hof gemaakt. Na afloop van zijn inspanningen zei je moeder dat ze niet door had dat je vader haar leuk vond. Terugkijkend kunnen we vaststellen dat mijn versiertechniek niet wezenlijk verbeterd is sinds de zandbak. Meisjes plagen, kusjes vragen ? dat werk.

En het kusje kwam. Heel even. Toen bleef je vader letterlijk met open mond achter. Hij was er eens goed voor gaan staan. Maar je moeder liep alweer weg. Ze zag de open mond en zei dat je vader niet zo dramatisch moest doen. ?Nee, dat is een andere cursus,? zei ik na een kleine denkpauze. Je moeder deed dans en je vader deed muziek. Zo?n soort kamp was het. En zo?n soort ouders heb je dus.

Afijn, ik belde dus met je moeder. Die zat thuis, want met haar buik kan er niet meer gedanst worden. Of gekampeerd. In het ziekenhuis was er weer aan je gemeten en het was goed. Je moeder zei verder dat ze had besloten te stoppen met de zwangerschapsyoga en met de hypnobevallingscursus. Ja, het is waar: Ooit konden we over die twee activiteiten praten zonder in de lach te schieten. Of boos te worden. Nu was je moeder boos geworden. Ze had zich ontworsteld aan de terreur van de goede adviezen en alles afgeblazen.

Later, toen we dit vertelden aan de vrienden die haar naar die cursussen hadden gestuurd, bleek dat de betreffende vrienden ze zelf ook niet hadden afgemaakt. Er is een categorie van economische goederen die meer waard worden, naarmate meer mensen er een hebben ? zoals telefoons. Blijkbaar valt leed ook in deze categorie.

Ik feliciteerde haar met haar besluit.
Het viel even stil.
?Het is nu twee jaar geleden,? zei ze.
Dat klopte.
Ik keek naar de nachtgrijze contouren van de tentjes ? dezelfde waar ze me twee jaar geleden tussendoor had geloodst op weg naar haar tent, de nacht nadat ik met open mond was achtergebleven.
Kort daarna schreef ik voor het eerst over de VIHB ? de Vrouw In Het Bijzonder. En probeerde haar hartstochtelijk te vergeten.
Dat lukte niet.
En hoefde uiteindelijk ook niet.

Er kan veel kapot in twee jaar. Maar ook veel niet, blijkt.