Aan mijn amoebe 5

Eerder: 1, 2, 3, 4.

Ze hadden je gemeten. Een grafiekje toonde drie dunne lijntjes. Op de onderste lijn stond een stipje. Dat was jij. Je stond op de rand van de afgrond ? precies waar je vader je moeder ten huwelijk vroeg.

Vijfennegentig procent van de amoebes groeit harder dan jij, zei het lijntje. Als je onder het lijntje zakt, word je officieel abnormaal verklaard. Dat is de wet van de normaalverdeling. De normaalverdeling is een statistische uitvinding die het gemiddelde tot norm verheft. De grap van het gemiddelde is dat het uiteindelijk iedereen naar zich toe zuigt ? regression toward the mean heet dat. Het is een gezellige drukte, daar rond het gemiddelde.

Wij hebben onze hoop op die regressie gevestigd. Mocht je desondanks van het lijntje aflazeren, dan komt de medische machinerie in actie. Die machinerie is knap, onverschrokken en wat ruw ? zoiets als de Amerikaanse bezettingsmacht in Irak. Je vader wil niet teveel over het medische scenario nadenken. Je moeder kan niet anders dan teveel over dat scenario nadenken ? ze ligt gestrekt op bed.

We waren erg geschrokken, na de meting. Je vader schreef er een stukje over op zijn weblog. Een weblog, dat is zoiets als de monoloog van een van die verwarde personen die zich rond treinstations ophouden. Passanten luisteren er onwillekeurig toch naar. Er is iets geruststellends aan de waanzin van anderen ? en ook aan hun ijdelheid of domheid of aardigheid.

Het stukje was tamelijk vaag. Onbewust volgde je vader een oude weblogwet dat je dramatisch nieuws in vage termen moet introduceren. Achteraf las het een beetje als overacting. Toen kwamen de troostende woorden van vrienden.

Het was zo mooi, dat ik je haast een chronische ziekte zou toewensen. En dat heet dan weer: Munchausen by proxy. (Ja, het is mooi hoor, voor alles is al een naam bedacht. Je hoeft dus niet zo veel te doen in het leven, behalve je verzoenen met het einde ervan. Grunberg, een van onze Grote Schrijvers, zou wellicht iets zeggen in de trant van: Het leven is als een dinergerecht dat te koud arriveert ? als je maar genoeg honger hebt smaakt het heerlijk.)

Na een keer of vijf het verhaal over onze zorgen verteld te hebben, was de lol wel weer af van de Munchausen by proxy. Er is niet genoeg informatie om het interessant te houden. Op een gegeven moment voelde ik mezelf als de staatsomroep die verplicht urenlange televisie moest maken over een zojuist overleden hoogwaardigheidsbekleder.

Nu zitten we dus in een impasse. Te wachten op nieuwe informatie. Dan begint er weer een nieuwe ronde. Maandag word je weer gemeten en dinsdag gaat daar iemand iets deskundologisch over zeggen. Als je van het lijntje getuimeld bent, zal er geen bruiloft zijn. Iedereen vindt dat heel logisch.
    ?Ja, het is heel simpel, hè,? zei mijn paps. Hij was bij ons om te klussen aan jouw kamertje. ?Dit is belangrijker. En gewoon positief blijven denken. Verder kun je toch niks doen.?
    Toen stond hij op om de behangplaksel te mengen. Dat moest immers ook gebeuren.