Vorige week was ik bij een bijeenkomst op de 36e verdieping van een ministerie. Voor het eerst zag ik Den Haag als een buitenlandse metropool.
Ik bezocht een vergadering bij de NOS in Hilversum. Na afloop gaf een van hoofdredacteuren me een rondleiding. We liepen langs een bureau waar een journalist een item aan het monteren was. Toen ik mijn verbazing uitte dat de journalisten zelf monteerden, zei de hoofdredacteur: ‘Ze maken gewoon harde lassen tussen beelden. Dat is het journaal. Het mag niet mooi uitzien. Dat roept wantrouwen op.’
[[popup file="NOS.jpg" alt="NOS redactie" ]]
Gisteren tekende ik vier contracten voor twee nieuwe boeken: een nieuwe roman en een bundel met oude en nieuwe stukken over mijn dochters. Voor die laatste zoeken we overigens nog een tijdschrift, waar nieuwe afleveringen periodiek zouden kunnen verschijnen.
[[popup file="contract.jpg" description="(thumbnail)" alt="contract" ]]
Ik heb lang gezocht naar een idee en een vorm voor de nieuwe roman. Die zijn er nu. De afgelopen twee maanden is het in een stroomversnelling gekomen. Dat verklaart ook meteen de stilte op het weblog. Eerst dacht ik dat ik geen tijd had om hier iets te schrijven. Maar die tijd was er best. Toen dacht ik dat ik niet naast de roman ook nog ruimte in mijn hoofd had voor stukjes. Maar die ruimte was er best. Van de week realiseerde ik me wat het was: ik had geen jeuk die gekrabt diende te worden. Ik heb regelmatig stukjes bedacht, maar als het moment kwam om ze uit te schrijven, bleek ik al een verzadigd gevoel te hebben van een dag werken aan de roman. En dus bleven ze ongeschreven. Het wordt vast weer beter, alhier, ooit.
[[popup file="Nero.jpg" description="(thumbnail)" ]]
Er zaten vier middelbare scholieren achter me tijdens de toneelvoorstelling Nero van NT Gent. Nero sprak over “drie monden” waarmee de hoeren over schoonheid spraken. De onderste mond maakte alleen zuigende geluiden. Bij die opmerking kregen de scholieren de slappe lach. Het was inderdaad een potsierlijk moment in een verder mooie voorstelling.
[[popup file="wandeling.jpg" alt="wandeling" ]]
Ik maakte een korte wandeling met mijn dochter. In de stilte van het bos, bekende ze ineens dat ze toch niet door de poortjes had gezwommen tijdens de zwemles, iets dat ze ons eerder trots kwam vertellen.
‘Maar ik heb niet gelogen, pappa.’
‘Nee, schatje, je hebt niet gelogen.’
Voor het eerst sinds ik volwassen ben, heb ik niet gestemd bij een verkiezing waarvoor ik stemgerechtigd was. Mijn onthouding drukt niets anders uit dan vergeetachtigheid. Overigens heeft mijn opkomst in de afgelopen twee decennia evenmin veel betekenis. Ik stem vooral omdat ik geen dringende reden heb om het na te laten. Anders gezegd: het kost minder moeite om te stemmen, dan om mezelf vrij te pleiten van deze zogenaamde burgerplicht.
[[image file="stemkaart.jpg" alt="Stemkaart" ]]