Ontbering

Ik ben op weg naar een zenboeddhistische stilteretraite. Een paar dagen geleden probeerde ik de kinderen uit te leggen wat ik dit weekeinde ging doen.
Wat is dat, een stilte dinges?
Nou, dan mag je het hele weekend niet praten.
Waarom? Wat is daar nou leuk aan? vroeg de jongste, inmiddels een wakkere negen jaren oud.
En je moet de hele dag in de kleermakerszit zitten.
Waarom? Jij kunt niet eens de kleermakerszit. Die leer ik je straks wel even, pappa.
Dank je.
Maar waarom ga je daar heen? Dat vind je toch helemaal niet leuk?
Nee, op zich niet.
Ze keek me aan en toen er geen verdere toelichting kwam, stak ze haar armen in wanhoop in de lucht.
En je moet ook nog om 5 uur op, voegde ik eraan toe. Ik begon er lol in te krijgen.
Nee, je maakt een grapje.
Ik schudde mijn hoofd.
Moet je echt om vijf uur op? In de ochtend of in de middag?
In de ochtend.
Nou, euh, veel plezier ermee. Ik vind het heel raar allemaal.
Als pappa weg is kunnen wij lekker Kroongetuige kijken tijdens het eten, hé mam? zegt de oudste

Hoe leg je aan kinderen uit dat een beetje afzien in het weekeinde een vorm van geluk is? Comfort hebben we nu wel gezien, het leven verschuilt zich in de ontbering.

Waarom ga je het eigenlijk doen? vroeg mijn vrouw.
Ik weet het niet precies. Ik ben benieuwd wat er dan in mijn hoofd gebeurd. En het is een soort masochisme. Het spirituele praatje neem ik op de koop toe.
Mij zou het echt helemaal niets doen, drie dagen niet praten, zei mijn vrouw. Lekker rustig.
Maar ook geen Netflix, zei ik.
Ja, oké, zei ze.