Geen reet

Alleen thuis met de kinderen. Vera had een vriendje te spelen over. Mijn belangrijkste bijdrage aan het speelplezier was ze af en toe van een scherm weg te commanderen. Het feit dat ik daarbij zelf achter een scherm zat, werd barmhartig door hen doodgezwegen. Ze bakten een mierzoete taart. Ze smeerden hun eigen lunch. En de keuken was slechts een minor slagveld. Soms is het makkelijk om een ouder te zijn.

Jules hobbelde wat om de pubers heen met de lichaamtaal van het kind dat niet gekozen is met gym. Ze lag verveeld op de bank. (Ja pappa, ik weet dat jij verveling goed vindt voor ons, maar ik verveeeeeel me.) Ze kietelde me onder mijn voeten. Ze savoureerde dat ik daar niet tegen kon.

Ik deed ook dingen, neem ik aan, maar die kan ik me even niet herinneren. Behalve een lezing kijken over de Euro, boodschappen doen en koken. Na het eten speelden met Mario Kart met zijn drieën. Jules gebood me geen brontpop, euh brompot te zijn als het slecht zou gaan. Ik was slechts een beetje een brompot. Aan het einde won Vera dik, maar niet met de perfect score, omdat Jules haar in de laatste race net op de finishlijn voorbij schoot. Diens gejuich ontlokte Vera de mededeling: HET INTERESSEERT ME GEEN REET DAT IK NIET GEWONNEN HEB!!~`!12@! Toen ging ze huilend haar moeder bellen om te ontleden waarom ze precies boos was.

Ik was blij dat er geen darten op de televisie was, zodat ik niet hoefde te leven met het idee dat ik iemand ben die twee avonden naar darten kijkt.

De vraag die resteert: op zo’n dag die niets is en alles, welk leven moet je dan willen leiden?