Huiswijn

De dag was net begonnen toen de CEO van de multinational binnenkwam. Zijn directeuren hadden nerveus zitten te wachten en nu stonden ze allemaal op. De CEO maakte een rondje door de kamer. Ik zat terzijde, tegen de muur. De vorige dag had ik mijn kunstje gedaan op deze leergang. Nu was een collega aan de beurt. Iedereen kreeg een hand van de CEO. Ook ik. Daarna gingen we weer zitten. Toen het geschuif met stoelen was verstomd, hing er een gespannen stilte. In dit bedrijf wordt het hoogste echelon nogal gemystificeerd. Ik heb de indruk dat mystificatie vooral het product is van afwezigheid. De CEO komt zelden in Nederland. De directeuren worden op hun beurt gemystificeerd door de mensen die enkele lagen onder hen werken. Voordat ik de directeuren had ontmoet, werden ze door die mensen omschreven in bovenmenselijke termen. Ik kreeg ik het idee dat het alwetende roofdieren waren met een onvoorspelbare bereidheid tegenslag te vergeven. Als ze een keer genade verleenden, maakte dat grote indruk op de ondergeschikten. Toen ik ze eindelijk ontmoette, bleken de directeuren beleefde witte mannen te zijn die zich met een zekere ongemakkelijkheid door het leven bewogen. De CEO doorbrak de stilte met het voorstel om even een paar dingen te vertellen. De groep knikte dankbaar. ?Mijn hele toespraak staat hierop,? zei de CEO. Hij hield een klein kaartje omhoog in gebroken wit. ?Het is het visitekaartje van de secretaris van de ambassadeur van China.? De groep grinnikte. Aan het einde van het gesprek vroeg een van de directeuren wat de CEO als belangrijkste les wilde meegeven aan de directeuren. ?Bestel vaker de huiswijn,? zei de CEO. In de pauze nadat de CEO de ruimte verlaten had, zag ik het visitekaartje liggen op een tafel. Het was aan beide kanten beschreven. Ik pakte het op en stak het in mijn zak. [[popup:visitekaartje.jpg:(thumbnail):Visitekaartje:0:center]]