Geen dagtaak

Een paar uur nadat ik mijn naam had prijsgegeven, zocht ik naar een bepaalde foto van mezelf op internet. In mijn herinnering was de foto nogal onflatteus, met name omdat ik een klein jaar niet naar een kapper was geweest. Ik zal niet zeggen dat ijdelheid een dagtaak is, maar je moet het wel een beetje bijhouden. Ik bekeek de foto en vroeg me af hoeveel lezers die foto opgezocht zouden hebben. En vooral: of ze teleurstelling voelden toen ze hun fantasie in overeenstemming moesten brengen met de realiteit. Dat is mezelf ook enkele keren overkomen bij andere webloggers. Iedereen weet dat de kracht van lezen ligt in het zelf invullen van de witte vlekken. Van foto?s heb ik nog het meeste last gehad. Misschien omdat veel webloggers die ik graag lees blanke mannelijke dertigers bleken te zijn. Een foto brengt ze dan zo dicht bij dat ik mezelf ga zien in alle witte vlekken. Je hoeft geen zelfhaat te hebben om dat vervelend te vinden. Op de foto zag ik mezelf en tegelijk zag ik een vreemde. Het was een niet onaangename gewaarwording. Toen mijn vrouw de kamer binnenkwam, klikte ik snel de foto weg.