Groentetas

Toen ik nog een persoon was, telde ik ook als huishouden. Volgens het CBS. Het eenpersoonshuishouden. Zie ook: Alleenstaande. (Je kan merken dat sociologen niet houden van mensen. Enkel huizen stijgen in waarde door alleen te staan en zelfs daar spreekt men liever over vrijstaand.)

Maar voor een huishouden leek me altijd toch iets meer nodig dan mijn haastige opruimacties een half uur voor het bezoek zou arriveren.
Inmiddels is het dan zover: man, vrouw, 1.0 kind ? een huishouden.

Het kloppend hart van ons huishouden: de Groentetas.
Elke woensdag halen we bij de natuurwinkel een bruine papieren zak met groenten.
Pastinaken, koolrabi, penen, schorseneren, postelein. En zo.
Voor het mejeu.

Daar praten we dan over op woensdagavond. Over wat er in de zak zit. Soms moeten we zoeken op internet om te achterhalen wat het is.

De groentetas is het hoogtepunt van de week, zei de VIHB laatst tegen een vriendin.
De vriendin schoot in de lach. Die malle VIHB toch, met haar ironische kijk op het huwelijk.
De vriendin was alleenstaand.
De VIHB lachte bij nader inzien toch maar mee.
Sindsdien is ze wat terughoudender met het delen van haar wekelijkse hoogtepunt.

Er zijn verschillende abonnementen.
Wij hebben de eenpersoonsgroentetas.
Die krijgen we niet op.
Ik neem aan dat de omvang van die tassen op een normale eetpatroon is gebaseerd. Of misschien op CBS statistieken over groenteconsumptie van hoog opgeleide witte dertigers. Andere mensen zie je namelijk niet in de natuurwinkel. Ja, soms mensen die ooit hoog opgeleide witte dertigers zijn geweest.
Bij ons blijft er aan het einde van de week vaak iets over.
Zelfs als eenpersoonhuishouden schieten we tekort.