Opvoeden
De televisie ging een avond lang over opvoeden. We besloten te kijken naar wat ons te wachten staat.
Opvoeden bleek een zorgelijke zaak. Violen zaagden mineurakkoorden tussen de filmpjes over ouders die het naar eigen zeggen erg moeilijk vonden op te voeden. Enkele ouders hadden zich opgegeven voor een cursus waar ze konden oefenen met honden. Onder een van de filmpjes was de muziek gemonteerd van Requiem for a Dream.
Er werd niet gelachen. Eigenlijk ging het niet over opvoeden, maar over Het Grote Zelfmedelijdentm ? en dat is niet alleen mijn preoccupatie. De eerste vraag die ik tegenwoordig krijg is: ?En? Hou je het nog een beetje vol??
Drie uur lang keken ouders in de camera, de ogen smeekend om begrip en erkenning voor hun geploeter. Het viel allemaal niet mee, wilden ze maar zeggen. Wie ooit beloofd had dat het allemaal mee zou vallen, werd niet duidelijk.
De VIHB en ik keken zwijgend. Totdat er een fronsende meneer met warrig grijsblond haar in beeld verscheen. Hij debiteerde met grote ernst zorgelijke gedachten over de jeugd. De gebruikelijke riedel. Op een bruilof klampte me laatst iemand aan met een vergelijkbaar betoog. Het laveerde tussen woede en paniek. Af en toe veegde ik zo onopvallend mogelijk zijn speeksel van mijn wang en oorschelp.
Onder het hoofd van de fronsende meneer verscheen een titel: ?Thomas Rosenboom ? Schrijver.? De VIHB en ik doorbraken ons stilzwijgen om ons tegelijk af te vragen waarom meneer Rosenboom in een uitzending over opvoeden moest. Het leek me een nogal kinderloos figuur. Maar als schrijver ga je over de wereld en omstreken ? de arbeidsspecialisatie staat nog in de kinderschoenen in dat vak. Misschien moest er nog een intellectueel in het programma. Het was de VPRO, tenslotte.
Volgens de website zat meneer Rosenboom in het programma omdat hij iets heeft geschreven over dat Nederlanders onbeschoft zijn. Ojajoh? Ik herinnerde me hoe ooit ik vastgelopen was in Publieke Werken wegens zijn neiging om trivialiteiten te vermommen als belangwekkende observaties.
Pas bij de aftiteling viel er iets te lachen. In een zwartwit filmpje vroeg een o-ver-dre-ven articulerende mevrouw aan een professor in de kinderpsychiatrie of hij het acceptabel achtte dat kinderen een karbonaadje helemaal afkluiven. De professor zei dat het allemaal hoorde bij het spelend leren.
?Dus de vetvlekken op de kleding en in de haren en dergelijke moeten we maar op de koop toe nemen,? concludeerde de mevrouw met zichtbare tegenzin.
Ik vroeg me af welke koop ze toch zou bedoelen.