Een van voorrechten van alleen thuis zijn met een baby van zeven maanden is dat je kunt ontbijten met een film. Een paar dagen geleden las ik een portret van Wes Anderson, maker van Rushmore, een film waar ik destijds erg van heb genoten. Twee van zijn latere films waren me ontgaan, misschien omdat ze geflopt waren voordat ze Nederland bereikten. Vanochtend keek ik het erg charmante The Life Aquatic with Steve Zissou. Het verhaal is gesitueerd in een wereld die speelt met de betovering die je als kind kon bevangen bij de documentaires van Jacques Cousteau. Ik herinner me nog de lange zondagmiddagen waarin ik verlangend keek naar een wereld vol schepen, helikopters, duikboten en veelkleurige zeedieren.
De promovenda die haar proefschrift verdedigde, terwijl ze een dag eerder nog met de Mexicaanse griep op bed had gelegen, moest even op adem komen. Net voordat ze de beantwoording van de vraag wilde voortzetten, klonk uit het publiek de blikken stem van een TomTom: 'Bestemming bereikt.' Schuin voor me greep een man in paniek naar zijn jaszak.
Het nieuwe ontwerp is klaar. Een vriend keek naar een vroege versie en zei: ‘Het lijkt alsof je op een keldermuur schrijft.’ ‘Het lijkt meer op een celmuur,’ zei ik. ‘Inderdaad,’ antwoordde hij. ‘Het past precies bij je weblog.’
Klaus heeft prachtwerk geleverd.
Komende zondag ben ik op het Zomerparkfeest in Venlo. Voor het onderdeel Writers for President schrijf ik een toespraak.
Het ambt van de president lijkt me overigens een nachtmerrie. Dit gegeven is mijn vrouw bekend. Des ondanks is ze al enige tijd van mening dat ik politicus zou moeten worden. Toen ze dat een keer vertelde aan mijn baas, verslikte deze zich in zijn wijn. Toen hij uitgelachen was en zag dat mijn vrouw het niet als grap had bedoeld, bood hij zijn excuses aan.
[[image file="zpf.jpg" ]]